Przedstawiamy Państwu polskie odmiany historyczne drzew ozdobnych. Łączy je wspólna historia i pochodzenie: wszystkie zostały wyselekcjonowane, opisane i wprowadzone do uprawy w polskich szkółkach. Wiele z nich przez lata uważano za zaginione.
Dzięki wieloletnim staraniom ludzi z pasją niektóre z tych ciekawych i cennych roślin udało się odnaleźć. Warto pamiętać o tym cennym fragmencie polskiego dziedzictwa ogrodniczego.
Większość z prezentowanych odmian zawdzięczamy słynnemu hodowcy – ogrodnikowi Feliksowi Rożyńskiemu. Był on zarządcą Szkółek Podzameckich, znajdujących się w dobrach rodziny Zamoyskich.
Nasza Szkółka od wielu lat aktywnie poszukuje starych, polskich odmian. Odnajdujemy je, rozmnażamy i wprowadzamy do produkcji.
Poniższe odmiany, z uwagi na pochodzenie i związane z nimi tradycje, są szczególnie polecane do historycznych parków i ogrodów.
Liście ciemnozielone, nierównomiernie biało i kremowo upstrzone, z wyraźnymi większymi jasnymi plamami, różowawopurpurowe od spodu. Odmiana rośnie wolniej niż gatunek. Polecana jest do dużych ogrodów przydomowych i parków, gdzie dobrze wygląda posadzona jako soliter.
Największą ozdobą tej odmiany olchy są nieregularnie żółto obrzeżone liście. Charakteryzuje się słabszym niż gatunek wzrostem i całkowitą odpornością na mróz.
Odmiana jest polecana do parków i większych ogrodów przydomowych. Doskonale wygląda posadzona nad zbiornikiem wodnym bądź jako pojedyncze drzewo na trawniku lub łące. Może być stosowana w kompozycjach z innymi gatunkami i odmianami.
Odmiana odznaczająca się brunatnowiśniową korą. Ma wydłużone (do 14 cm długości), ostro zakończone liście, które pięknie przebarwiają się jesienią na żółto.
To niewysokie drzewo, dorastające do 6–8 m wysokości, charakteryzuje się szerokokulistym, lekko przewisającym pokrojem. Jego główną ozdobę stanowią nieregularnie biało upstrzone liście. Odmiana jest całkowicie odporna na mróz.
Jest to odmiana o zwartym, kulistym pokroju oraz gęstym, delikatnie powyginanym i kędzierzawym ulistnieniu. Korona osiąga do 3–6 m średnicy. Odmiana ta jest zazwyczaj szczepiona na wysokim pniu. Całkowicie odporna na mróz.
Jest to karłowa odmiana świerka o stożkowatym pokroju i powolnym wzroście. Początkowo tworzy zwarty, gęsty krzew. Z czasem wytwarza przewodnik. Stare egzemplarze są stożkowate, bardzo zwarte, choć nieregularne. Boczne gałęzie nieco zwisają. Dorasta do 2–3,5 m wysokości i 0,8–1 m średnicy. Igły są krótkie, niebieskoszare, z wyraźnym woskowym nalotem. Nie zawiązuje szyszek.
Ta piękna, polska odmiana dębu szypułkowego osiąga do 8–10 m wysokości. Jej największą ozdobą są liście na pędach świętojańskich – bardzo długie (nawet do 25 cm), przewisające pod własnym ciężarem i bardzo gęsto białokremowo upstrzone. Kora na pędach jest oliwkowozielona, zaś na młodych przyrostach oraz pędach śwętojańskich – kremowożółta. Roślina jest całkowicie odporna na mróz.
Wiosną liście tej odmiany są cytrynowożółte lub jasnozielone, z żółtawym upstrzeniem. W miarę starzenia się ciemnieją, a upstrzenie jaśnieje, stając się wręcz białe. Co ciekawe, liście najlepiej wybarwiają się na roślinach uprawianych w półcieniu lub cieniu. Roślina jest całkowicie odporna na mróz, a jej siła wzrostu nie odbiega od gatunku.
Jest to duże drzewo dorastające do 20 m wysokości, o oryginalnym wyglądzie. Ma bardzo długie (dochodzące do 50 cm), zwisające liście, złożone z rzadko ułożonych listków. Te nietypowe liście sprawiają, że drzewo zdaje się mieć przewisający, płaczący pokrój. Odmiana jest całkowicie odporna na mróz.