Feliks Rożyński (1859–1929)
Leśnik wychowany w zaborze pruskim na tamtejszych wzorach postępowego niemieckiego leśnictwa. Jako ekstern zdał egzaminy wyższej szkoły leśnej i niebawem trafił do zaboru rosyjskiego. Po dwu latach, w połowie 1885 r., rozpoczął pracę w Podzamczu k. Maciejowic, w dobrach Zamoyskich.
Podczas trzydziestoletniej pracy stworzył tam od podstaw dzieło życia – jedne z największych w Europie i największe w całym imperium rosyjskim szkółki drzew i krzewów.
Był wspaniałym organizatorem, uosobieniem energii, skrupulatności w działaniu i bezwzględnej obowiązkowości i odpowiedzialności. Kierował jako szkółkarz i plenipotent wielkim majątkiem tak, że wszystko, w tej skrajnie ubogiej i zapomnianej okolicy, zaczęło działać jak w zegarku. W czasie pracy w Podzamczu był też przez kilka lat skutecznym plenipotentem ogromnych dóbr na Wołyniu i Polesiu.
Rożyński wyselekcjonował około 60 własnych odmian drzew i krzewów ozdobnych, z których najbardziej znane to Fraxinus pennsylvanica 'Crispa' i Robinia pseudoacacia 'Rozynskiana'.
Był członkiem honorowym Towarzystw Ogrodniczych – warszawskiego i wołyńskiego. Po I wojnie światowej nie wrócił do Podzamcza. Pracował wtedy w różnych instytucjach leśnych, na koniec w wielkopolskim nadleśnictwie we Włoszakowicach.
Został pochowany na cmentarzu parafialnym we Włoszakowicach; w pobliskim lesie, w miejscu nagłej śmierci, uczczony pamiątkowym obeliskiem, który pozostaje pod opieką Nadleśnictwa.
tekst: Jakub Dolatowski
